yoldayız
şimdi görüyorum ki, kimse kimseye bir şey yaşatmıyormuş; insanın kendine yaşattığı yanında. her birimiz kendi hikayelerimizi yaşıyoruz aslında. kendi payımıza düşeni. payına düşenlerle birlikte. belki hepsi bu kadar. kendi hikayelerimizi örüyoruz avuçlarımızda. önce bunu fark ediyorsun. ama gün geliyor bedelini ödeyip suçluluklarından da arındığında apaçık beliriyor gerçekler. suçladıkların da değişiyor algında.
ne hafife almak işe yarıyor bu süreçte, ne gereğinden çok yüklenmek. ne kadarsa hakkı onu esirgemeden vermek. kötülükse kötülüğün en alası belki de.
sonra ne mi oluyor. düşüyor insan çukurun en dibine. iyice bir kıçı başı acıyor, feleği bir şaşıyor önce. ama sonra, hayli bir zaman sonra diyelim biz şimdi; orası apayrı bir macera...
bir bakıyorsun ki değil kurban olma, olmama rollerinden dahi çıkıyorsun her gün yavaşça. ne yapılabilir diye bakmaya başlıyorsun işte o zaman. nereye bakılabilir. acaba ben neyi gözden kaçırdım. hayatın neresini kaçırdım. kendimin neresini. ben bu hikayenin neresindeyim.. ki ne varsa o içte... işte onu anlıyor insan. kendinin içine eğriltmeden bakmayı öğrenince her bir şeyi görmeye başlıyorsun. görüyorsun ki orada her şey var zaten.. sana değen her şey orada ise eğer, çok da ayrı değil parçalar birbirinden.
ve en sonunda bir yerde dengeye varıyor her şey. o dengenin içinde yürümeye başlıyor. işte orası güzel...
işte orası, ne fırtına olursa olsun ana omurgada tutunacağın yer..
aynur uluç
14 04 2021