verev düşler
şehir
günah çıkartıyor çocuklarından
kül dantelli kadın şarkı söylüyor
küskün mücevher
ceset yalımları içinde
asi, buruk bir şarkı
kadın
dili yengeçli
eli çabuk şarkıyı
yavaş yavaş söylüyor
geçiriyor sözlerini hücrelerinden
rehine bırakıyor gözlerini
çocuklar
günah çıkartıyor şehirlerinden
bir adım ileriyse
diğeri beri diyor karanlık
gönlü sönüyor kadının
dili öyle kapanıyor ki
bin bir sesten yüz alıp
yanıyor dudakları
-hep mi içe dönük günebakanlar
hepsi mi kendinden kilitli-
anahtarı daldırıyor göğsüne
çeviriyor dişliyi
-ha gayret
oynadı oynayacak
saklı aşkları düşün
düşün
yatağını kaybetmiş hasta
kırk derece ateşle zamanı sayıklıyor-
yüzüne yaban gözler yerleşiyor yeniden
ağır ağır tarıyor sokakları
balıkların ağı hüzünlü
sahaflarda dokunaklı kitaplar
çocuklar
ensiz sohbetlerle büyüyor
düz ekranlarda
şarkı ağzını geçmiş
damağına akıyor
birden
rahim gibi açıyor kapısını
bestesi kâgir, alacası katmerli
aksini suya yatırıp acıya dokunuyor
kadında şehir
şehirde çocuklar
aynur uluç / "yer yatağı"
görsel: vishinsky