toprak ölüleri koynuna alırken

toprak ölüleri koynuna alırken

toprak ölüleri koynuna alırken ne hissediyor acaba... ölüm ve doğum ve üretim ve yaratım ve dönüşüm ona yabancı değil. ancak insan, ne kendi ölümüyle, ne doğumuyla, ne üretimiyle, ne de yaratımıyla barışık... düşünün işte, bedeniyle mesafeli bir canlı...
o yüzden ölümün acısını değil ama insanların ölümden dolayı oluşturduğu acıyı hissediyor olabilir o buluşma anında... insanın ölüme yüklediği yoksunluğun enerjisini... ama toprak bu... elbet kendisini bilecek... doğuran, çoğaltan yapısını...;bu acıdan belki yepyeni bir çiçek yapacak bünyesinden fışkıran... belki bir elma... belki portakal... belki de sarmaşık yapar; alıp da sarınırsak, sararsak biz de yüreğimizi.... belki yaralarımız da sarılır.

aynur uluç