teşekkürler kime gidecek
bir de hayat bana şunu öğretti. ki oğlumla hikayemizi okumuşsunuzdur ne zaman bir arkadaşıyla ilgili bir şey diyecek olsa ki demezdi pek,, biz onunla değil diğer çocukla empati kurduk ve onu anlatmaya çalıştık oğlumuza. duygusunu anlayıp yanında olmak yerine empati kursun bunu öğrensin istedik ki bizim çocuğumuz zaten anormal empati yapan bir çocuktu..
ilkokul birinci sınıfta öğretmen devine teşekkür ederim yazdığında ben annesi olarak gurur duymuştum yalan yok...oysa o dedi ki bu teşekkürü ben hak etmiyorum anne.. .öğretmen çabalayan sercan'a teşekkür etmeliydi ki sınıfın en başarısız çocuklarındandı sercan.. çabalıyor anne dedi.. öğrenmeye çalışıyor öğretmenin anlattıklarını.. kendine rağmen kapasitesine rağmen çabalıyor.. ve öğretmenin çabaları az ya da çok onda karşılık buluyor.. bende değil. çünkü ben zaten okumayı biliyordum 2.5 yaşımdan beri.. arkadaşlarımı bekliyorum dedi öğrensinler diye.. bana teşekkür edilip ona edilmemesi beni çok üzdü dedi. altı yaşındaydı bunları söylediğinde.. .ve yaşıtlarından bir yaş küçük başlamıştı okula.. kendimden utanmıştım.. o gurur duyan halimden..
ve biz bu çocuk ne zaman bir arkadaşı ile ilgili bizle azıcık dertleşecek olsa arkadaşının ruh halini anlaması için uğraştık sonraki yıllarda.. çocuğumuzun içini unutup.. başımıza gelenler ortada.. . biz en çok çocuklarımıza karşı sorumluyuz. toplumu düzeltmeye çalışma rolümüz de var ama bu birinci gerçek artık bana göre.ve çocuklar en çok kendi ebeveynlerinin davranışlarından etkileniyorlar.
aynur uluç
16 04 2021