sessizliğin içindeki ikinci kapı
1952 'de john cage 4 dakika 33 saniye süren bir senfoni bestelemiş... izleyicilerin karşısına çıkmış selamını vermiş ve üç bölüm halinde sunacağı senfonisini icra etmek için oturmuş piyanonun başına. 4 dakika 33 saniye sürecek sessizlik senfonisini insanlara ulaştırmış. uykuda bile hiç durmadan çalışan beynimizin yaşadığı her şeyi sindirebilmesi için gereken günlük mutlak sessizliğe dikkat çektirmiş böylece..
arada durmaya ihtiyaç hissederiz. doğu bunu meditasyonlarla yapmış. batının böyle bi senfoni ile dikkat çektirmesi gerekmiş işe.
işin özü bi durmamız gerekiyor ara ara. toprağın nadasa çekilmesi gibi kendimizi ve sessizliği dinlemek için minik durma zamanlarına ihtiyacımız var. yeniden yeşerecek gücü bulması için kalplerimizin...
sessizlik inzivasına gittiğimde üç buçuk gün sessizlikte yaşadık, birbirimize selam bile vermedik on iki kişi ne bir el kol işareti ne bir göz teması üç buçuk gün boyunca.. ve birlikte doğa yürüyüşleri yaptık birlikte yemek yedik her öğünde ama konuşmadık iletişmedik, bakışmadık hiç.
bu müthiş sessizliğin içine gün içersine yerleştirilmiş farklı konularda meditasyon seansları girmişti. çan çalınca meditasyon alanına giriyorduk konuşmadan hiç... sessizliğin içinde ikinci bi sessizlik kapısı gibiydi o meditasyon seanslarında yaşadığım şey.
sadece beynimizin değil ruhumuzun da o belirginleştirilmiş sessizliklere nasıl ihtiyaç duyduğunu anladım o kapalı alanda. sessizlik içinde açılan ikinci bi katman sessizlikle bunu çok daha derinden anladım.
resim ve anlatı: aynur uluç