|
bir arkadaşım benim çizimlere "metamorfozik çizgiler" ismini vermişti. sen çizerken kendi bilinçaltında olanı çıkartıyorsun o an için ama resimlere bakan da senin ne anlatmak istediğini bulmaya çalışırken kendi bilinçaltına kazı yapıyor, dedi. kesinlikle ben de bunu istiyor ve hissediyorum.. benim ne yaptığım tam da bunun için merak edilsin istiyorum yoksa bende bir keşfe çıksınlar diye değil... herkes çıkacaksa kendinde keşfe çıksın. resimler bunun aracısı olacaksa anlamlı, yoksa ben kendimi sergilemiyorum ki çizer çizer bakarım içime. bunu neden paylaşayım kamuyla..
okumalar direk bakanla ilgili.. bu, içimizde örttüğümüz o yüzden de bizi için için kemiren yanlarımızın görünür olma isteği ile ilgili... eksik kalan durumlarımızı tamamlama isteğimizle ilgili... o sayede kendi boşluklarımıza seyahat edebiliyor oluyoruz. ve ancak, seyahat edebildikçe en derin katmana ulaşma şansımızın olduğunu biz bilemesek de içimiz biliyor. tamamlanmamış resimlere ve şiirlere ihtiyacı var hepimizin. kendimizi içine yerleştirme nefesi verebilecek boşluklu resimlere, şiirlere... tam da bu yüzden işte, okur ve izler yanımla baktığımda şundan eminim artık iyice. öğretme dilli ve netliği olan şeyleri sevmiyorum... içine girebileceğim bir boşluk noktası bırakmadan algımı sadece kendi istediği ya da doğru bulduğu yönde sabitlemeye çalışan insanları, yaşamıma direk müdahale ediyor gibi hissediyorum içselimde. yaşamıma dayatma şeklinde müdahaleyi eskiden de sevmezdim şimdi katlanamıyorum bile... bana su gibi usulcacık karışıp, su gibi ayrışacak dostlar lazım ömrümün kalanında. ve su gibi karışıp su gibi ayrışacağım şiirler, resimler, filmler lazım... aynur uluç |
