isyanın bittiği yer
asileşmek bir dönem sürüyormuş. sonrasında şöyle bir şey oluyor. süreç kendisini tamamladığında; kurban olma rolüne isyan etmekten çıkıyor insan en önce. bir sonrasında ise bu kez kurban olmama rolünden de sıyrılınca savunmalardan da saldırılardan da özgürleşivermek geliyor… ütopik bir düş gibi değil mi. ama düş değil…
kendine varmak ve tadını sürmek. bunu kalp çarpıntısı ile yapmamak. çarpacaksa o kalp, güzel çarptırmak o kalbi. kendi tadında, tınısında; kendi gereklilikleri içinde yani. isyan için bile yormamak.
inadına diye değil; gülümsemek güzel olduğu için gülümsemek sadece, hakkım olduğu için, doğal eylemim olduğu için gülmek ağlamak kadar doğal. inadınalardan gülmelerimizi kurtarmak yani; özgürleştirmek. kendimizin arkasında durmak en çok. en çok renklerimizin.... seslerimizin... söze ihtiyaç duymayan seslerimizin hatta; ama öyle savunurca değil. işte öyle… öyle doğal…
bak gülüyorum dememek; gülmek. bak dans ediyorum dememek; dans etmek...
kendinle sevişir gibi dans etmek sade… dans eder gibi sevişmek samanlıkta.
metin- model- resim: aynur uluç