Gücenme duygumuza zum
"Gücenme duygusu kadar, insanın yaşam enerjisini tüketen bir duygumuz daha yoktur. Ben ömrümün çok geç vakitlerine dek bu duygumu zaman zaman bastırmaya çalışarak, zaman zaman da onun yoğunluğu içerisinde boğularak yaşadım.
Sonunda gördüm ki... Biz, bizi gücendirenlerin zerre kadar umurunda değiliz. Hatta zerre büyüklügünde her şey umurlarında da; bir biz değiliz.
Bunu anlayıp iyice bir hazmettikten sonra da değişmek istedim. Artık gücenikliğimi baskılayıp, hiç kimseye normalmişim numarası yapmıyorum. O duygumu koyulaştırmıyorum da içimde...
Vazgeçemiyorum elbet tamamıyla... Ama artık, ne gücendim sana diyorum.. Ne de başka bir şey..."
Canım Sevda Sevdalinka böyle yazmış. Ne de güzel yazmış. Benzer yerlerden geçmişiz yolculukta. Ne çok gücendiğim, incindiğim insan oldu bugüne kadar. Ne zaman ifade etmeye kalksam ağzıma tıkıldığı örnekler de oldu, anlaşılmaya çalışıldığım da oldu işin gerçeği tabii. Artık incinmişliklerimin büyük bölümünün kendi içimdeki çocukla ilgisini anlıyorum ama kızdırdığı halde kenara çıkıverenleri de masum bulmuyorum hiç. Ben Sevda'nın yaptığından farklı olarak gücendiğimi kendilerine söylüyorum da artık.
Bu beni rahatsız etti diyorum ki o da aynasını doğru görsün. Konu ister benle ilgili olsun; ister onunla. Ki hiç bir konu sadece birimizle alâkalı değildir. Ben söylüyorum artık; başıma sıkıntı alacağımı bilsem bile susmuyor söylüyorum. Yaşananı tam da olduğu yerden teslim etmek lâzım, ki sular doğru aksın.
Kimisi susuyor, hiç bi şey dememişsin gibi devam ediyor sonra, kimisi saldırganlaşıyor, çirkefleşiyor. Bir de bunların hepsi senin kaygının bana haksız yere yansımaları desen de konuyu ısrarla sana geri sıvamak isteyip bunu net ve tek gerçeklik olarak diretenler var. Onlara da dilim döndüğünce bir söylüyorum önden, sonra bakıyorum ki aynasıyla yüzleşmeye henüz hazır değil, salıyorum çayıra. ))))) Anlamayacağı da baştan belli oluyor aslında, ama olsun. Hakkı olanı ona vermeyerek aynasıyla yüzleşme hakkını elinden almıyorum yani. Buna da benim hakkım yok.
Aynur Uluç