geçmişin geleceğin şimdinin mektuplarda öpüşmesi.
geçmişin geleceğin şimdinin mektuplarda öpüşmesi.. ah nasıl güzeldir satır satır akmak içinin rengini kâğıtlara geçirmek.
geçen akşam oturdum bir hayli mektup okudum. 1958 ve 1962 yılları arasında babamın anneme yazdığı mektupları hep merak etmiştim ama hiç okuyabilir miyiz bile dememiştik anneme, özeldi çünkü.. annem öleli nerdeyse beş yıl olmuş, mektupları ben almıştım öldüğünde olduğu gibi ama ben o mektupları ellemedim bile hiç. o garip dokunulmazlık hali devam etti sanki kendi suyunca. yıllar geçti arada çıkarıp içinde saklandığı bez zarfa baktım kaç kez ama oturup okumadım onca birikmiş meraka rağmen. belki de o merak yüzünden okuyamadım..
zamanı mı geldi şimdi, vakti mi tamam oldu, bilmem. bilemem… evde öylesine bir evrak ararken, baktım saklandığı sarı bezin içinde bir koca tomar mektup.. öylece duruyorlar yıllardan beri. uzandım aldım, elimde tuttum biraz. ve açtım bu kez.. başladım okumaya.. .film karesi gibiydi kendi resmim gözümde. yere oturmuş bir kadın ve mektup okuyor.
oturdum halıya öyle ve okudum… bizlerin var olmasına sebep olan o aşkın mektuplarını usul usul okudum. hepsini okumadım ama, hayli çoklardı. sırasını bozmadım ama sırasız okudum mektupları ben. onlar da sırasızmışlar zaten. bir 1962'ye gidiyoruz bir 1958' e...pat araya 1961 ler giriyor.. babam askeri okulda öğrenci; annem köyde o zaman. aşkları, kavuşmaları kavuşamamaları var hep mektuplarda. başkalarından saklanmaklar yüzünden kavuşamamaklar. eller fazladan konuşunca arada söz olmalar, göz olmalar ve aşkı üzmeler hep var.. bir tek bakışlık özlem için günlerce nöbet tutuş ve nasıl bir heves aslında. postayla yürütülen aşkın çıkaracağı tüm olası sorunlar. el ele değmeyince bir türlü boşalamayan kıvam..
anneminkileri babam saklamamış ya da sakladı da sakladığı yeri biz hiç bilmiyoruz. ama babamın yazdıklarından annemin yanıtlarını da anlıyor insan. hatta dışarıdan bir göz olduğumdan mıdır nedir duruma, hiç okumadığım yanıtların derinliğini babamdan iyi anladım gibi bile geliyor bana.. ki nasıl özenli bir dil babamda. kırmaktan üzmekten nasıl müteessir oluyor kelimenin tam anlamıyla bu bir ihtimal dahilinde bile olsa.... babamı bir de buradan tanıdım sanki ölümünden yıllar sonra.. aşkının burgacında kıvranırken tanıdım.. çok ama çok garip, tılsımlı bir duyguydu yaşadığım.
gözüm dolmadı hiç okurken. daha çok garip bir dinginlik hali oldu sanki üstümde. ben de dedim mektuplar yazmak istiyorum. sonra yine unuttum bu isteğimi, unuttum dediysem bu bir gün önceydi çok zaman değil.. ki mektuplar benim için hep ne önemliydi.. halâ da önemlidir de sanki üstlerinde bir bulut perdesi var şimdi imgelerimin. nasıl anlatabilirim, neden olduğunu bilemediğim bir perde, bir çekingenlik hali sanki..bir eli gitmeyecekmiş gibi olmak. belki korkmaktır şeffaf olmaktan..
ama biliyorum ki bunu fark etti ya içim; o perdeyi kaldıracağımdır yine... oturup bir mektup yazacağım, ama bilmem ki zamanı nedir. şırıngayı yaptım ya kendime yakındır dökülmesi..
aynur uluç
27 06 2019