formül zorsa biz de zorluyuz..
kalbim pırpırdı yine. bu kez gelen reçete yatan bi hastaya aitti. ve hastanın doktoru bizim eczaneyi arayıp bu reçeteyi hazırlar mısın diye sormuştu. doktorun telefon açıp sormasından da anlayacağınız gibi pek kolay bir iş değil. ben ikilemeden evet dedim tabii. tabii ki yaparım dedim. yarına yaparım dedim hatta.
tamam dedim ama ilacı nasıl kotaracağımı bilemiyorum o an. ilk kez yapacağım ben de formülü ve belli ki beni hayli zorlayacak bu iş o gece midem kasıldı resmen. öyle ki, rüyamda bile doktorlar gördüm. beyaz önlük içinde geçen rüyalar gördüm bütün gece. kendim söz konusu olsam böyle kasmam ama benim işim şifa. ne yapıp edip başarmalıydım. biz yapamazsak kimse yapamaz gibi hissetmiştim çünkü formülü. İş başa düştü gibi hissetmiştim. çünkü kimse bir tek ilaçla oturup yarım saat tek tek her bir ayrıntıya yoğunlaşıp kafa yormuyor artık.
ve başardık gerçekten de. hem de müthiş güzel oldu. sağ olsunlar eczanede ekibim müthiş iyi. kafa kafaya verdik, düşündük taşındık denedik uğraştık, el ele verdik sonunda hazırladık. burada işi zorlaştıran ana etmen çok yoğun oluşumuz aslında. yani bi ne yapıcam diye yoğunlaşmak için ara bi boşluk bulamayış bir türlü. iş içinde iş yapmak faktörünün zorluğu. tam konuya yoğunlaşılacak; birisi bir şey soruyor, yeni birisi geliyor. yeni reçete geliyor. telefonlar ayrı.. yoldayım bak almaya geliyorum benimkini öne al diye ricalar eden mi ararsınız, benim ilacım ne oldu diye sorup sorup duranlar mı…biz zaten kimsenin işini mümkünse ertesi güne bırakmak istemiyoruz. şükürler olsun bunu nerdeyse her gün başarıyoruz gece dinlendirilmesi gereken bir formül değilse.. gün içinde gelen bütün reçeteleri aynı gün yetiştirmeye çalışıyoruz.
ve bugün yeni bir gün. yeni şifalar bizi bekliyor.
aynur uluç
