duygulara ne oluyor; beden toprak olunca
bu fotoğraf yıllar öncesine ait. özcan da şükrü de gençliklerinde. ikisi de sonsuzlukta buluşmuş olmalı şimdi... şükrü denilince burnumun direği sızlar hala. aradan geçen yıllar onun özlemine dair acımı azaltmadı hiç belki şekli dönüştü..... öyle ki şükrü dendi mi ağlamaya başlardım. şimdi bakabiliyorum adına ve resmine..
canım arkadaşlarım benim. ikiniz de ne güzelsiniz.. ne güzelmişsiniz bu fotoğrafta da....
ölüm, insanın en kabul etmek istemediği gerçek.. sevdiklerini uğurlamanın acısını içinde taşımayanımız yoktur. illa ki bir gün sevdiğimiz uğurladık ya da uğurlarız bir gün. özcan'ı uğurlayışımız üzerine olan aşağıdaki yazışmalar, kalplerdeki daralmayı bir nebze olsun ferahlatır belki diye umuyorum..
aynur uluç