baba da anne kadar önemli
bir kaç gün önce oğlumun hikayesini yazdım ya. o nedenle de içim dışım onunla dolu günlerdir.. ben günlerdir o hikâyede yaşıyorum.
•
• ve anlıyorum ki; biz ebeveynler değişmeden ( gelişmeden, kendi hikayemize, kendi yolculuğumuza sahip çıkmadan ) çocuklarımız gereken tamamlanmayı yaşayamıyor bir türlü..ne kadar acı. kaç yaşına gelirlerse gelsinler bizim rehberlik yapan rolümüze, varlığımıza, güvenimize belki de en çok kendimiz olmamıza ihtiyaç duyuyorlar ki yanımızda kendileri olsunlar.. . bunu karşılayamadığımız her an çok kötü…her an uzaklaşma getiriyor yeniden.
•
• gerçek olmuyor çünkü hiç bir şey. her şey bir satıh oluyor o an. bir türlü ulaşamıyor size. çocuğumuzu o boşlukta bırakmış olmak çok derin bir acı. kaç yaşında olurlarsa olsunlar.
•
• ve bunu hem annenin, hem babanın yapması gerekiyor. ikisinin de yeri ayrı çünkü. çocuğunda yarattığı ihtiyaç. bir çocuk anne ve babasının tamamlanmış rollerinden oluşuyor ; aynı var oluşundaki döllenme anı gibi..
•
• ve belli ki oğlumuzun yolculuğu sürüyor. hiç bir şey mutlu son olmuyor öyle kolayca.
aynur uluç
17 04 2021