Amik Gölü topraklarında pamuklara sarılı bir afara

Uğur Aslan'ın "Bir arabesk müzikali Afara"isimli oyunu müthişti. Arabeskin bu ülkedeki yerini ve zeminini arabeski hiç anlatmadan, direkt kendi hikâyesi üzerinden araya o ana uygun parçalar girerek birebir anlatıyor.

Oyunda yer yer çok güldük, yeri geldi duygulandık ağladık. İçlendik. Çok ilginç bi performanstı kurgu olarak. Uğur Aslan hikâye anlatıcısı, şarkıcı, şiir okuyucusu oluyordu o an akış ne gerektiriyorsa. Dans, espri, stand up hepsi vardı oyunda. Sıcaklık, samimiyet, rahatlık, içtenlik. Müthiş görsellik samimi ve şeker saz arkadaşları ve seyirci koltuğundaki bizler. Bizler de her ne isek öylece oradaydık ve bu çok netti.

Fondaki görseller, videolar, efektler, ışık oyunları ile arabeskin devleri anıldı hem, hem de onların şarkılarının bu ülkede karşılık bulduğu yerler alt satırlarda böylece teker teker açılmış oldu.

Bir tiyatro oyunu bu kadar eğlenceli, kalkıp sizin de dans edebildiğiniz, sadece laf değil yeri geldiğinde göbek de attığınız bi yere dönüşünce çok içimizden geçti anlatılan hikaye de. Mesajlar didaktik olmadı hiç, yumuşacık düştü metnin akışına. Neresi metin, neresi doğaç öyle doğalcacıktı ki geçişler. Anlatıdan şarkıya geçişler gibi. Şarkıdan anlatıya, anlatıdan şiire, şiirden dansa, danstan espriye; doğaça geçişler gibi. Her şey çok iyi kurgulanmıştı ve bi o kadar doğaldı sohbet.

Uğur Aslan oyunculuğunun hakkını fazla fazla verdi. Arabesk parçaların da her birini şarkının sahibi kadar başarılı seslendirmesi, sahneyi beden dili olarak da kendine bu kadar yakıştırması, seyirciyle kurduğu birebir temas. Hepsi, hepsi çok etkileyiciydi.

Ağzım kulaklarımda tiyatrodan çıktığımda bindiğim taksinin şöförü de gümbür gümbür arabesk bir parça dinliyordu. İşte o an oyunun finali sanki o taksinin içinde ve en nihayetinde kapımın önünde bitiyor gibi oldu.

Çal be kardeşim dedim şöföre. Helâl olsun söyleyene de.

Aynur Uluç