ağır ağır çıkmıştık bu merdivenlerden
25. yıl ödül törenimizden bu fotoğraf. tam on yıl önceden. istanbul üniversitesi eczacılık fakültesi bizler için bu merdivenlerle anlamlıdır. kalabalık olmamız teknik bir etken ama asıl bu yüzden merdivenlere geçmiştik fotoğraf çekilirken. ne kadar çok anfide ders yaparsak yapalım anfi 2'nin yeri hep ayrıydı bizde. bir anfi 2, bir bu merdivenler... kendimizi en oraya ait hissettiğimiz iki alan... okulu özler miyiz bilmiyorum okuması çok zor bir okuldu, her öğleden sonrası labaratuvar. ama bu iki yeri özlemeyenimiz yoktur bence. bugün her birimiz ülkenin ayrı bir köşesinde sağlık hizmeti veriyoruz. her birimiz ayrı bir köşeye gitti, ama anılarımız bu merdivenlerde birbirine değiyor halâ.
eczacılığımı hep sevdim, mesleğimi hep derin bir hazla yaptım. bana çok şey katan özel bir okuldan mezun olmanın da payı var bunda. bize o kadar çok şey öğrettiler ve yaptırdılar ki bitirdiğimde kendimi gıda mühendisi gibi de, kimya mühendisi gibi de çalışabilirmişim gibi hissediyordum. asla ilacı raftan alıp vermek değildi eczacılık. nehirdeki yılanın ağzındaki ottu, yaşamın sihirli tiryak şişeIerindeki saklı nefesiydi. alaaddin'in sihirli lambasından cin çıkarmaktı. o yüzden hep korkmuştum okurken itiraf ediyorum. hep biraz sarsak, çalışkan ama şaşkındım sanki. hep aceleciydim hep hayretle bakardım her laboratuvarda, kesitleri hep kalın alır bir türlü görmem gerekeni göremezdim mikroskobumda.
nerelere götürdü beni bu merdivenli fotoğraf. iyi ki diyorum iyi ki şimdi. iyi ki okumuşum bu okulda ve iyi ki eczacı olmuşum. kendimi başka şeyken düşünemiyorum ve ne kadar garip, arkadaşlarımı da.
aynur uluç
24 nisan 2020
fotoğraf: 201O