geçmiş yaman olur ki…
-sorunumu size söyleyemem, eczacı hanımla görüşmeliyim.
-eczacı hanım şu an laboratuvarda. bir dakika bekleyin haber verelim.
yetmiş yaşlarındaki kadının gözleri etrafı sıkıntıyla taradı. dükkânın içinde bir kenara büzülüp orada yokmuş gibi durmak istiyordu sanki. üstelik eczacı hanım da bir türlü gelmek bilmiyordu. (hay allah… söze neresinden başlamalı… doktordan… evet evet; doktordan başlayabilirim… )
-hanımefendi buyurun, benimle görüşmek istemişsiniz. -şeyy. ben şeyi soracaktım; doktor hüseyin bey yaşıyor mu?
-hangi hüseyin bey? soyadı neydi?
-soyadını hatırlamıyorum. muayenehanesinin olduğu binanın önünden geçtim bugün. tabelâsı yoktu.
-peki, ben nasıl yardımcı olabilirim?
-o bana bir ilaç yazıyordu, siz de hazırlıyordunuz. hatta iki ilaç… birisini sürüyordum, diğeri hap gibiydi. böyle minik minik hamur topları gibi bir ilaçtı. onu da siz yapmıştınız.
-(gülümseyerek) anladım. siz pilülden söz ediyorsunuz. doktorlar çok uzun yıllardır pilül cinsi ilaçları yazmıyor.
- benim o ilacı bulmam lazım...
-peki şikâyetiniz neydi teyze?
-kızım ben o kremi sürüyordum. nasıl diyeyim; sıkıştırıyordu beni.
-teyzecim kremi yapabilmem için formülü neymiş görmem lâzım. eski reçetesi duruyor mu?
- siz yapıyordunuz ama yıllar önce.
- o zaman da doktorun yazdığı reçeteye bakarak yapmışızdır teyzecim.
- top gibi hamurlardan da mı yapamazsın, n'olur bana yardımcı ol eczacı hanım kızım.
-bakın… şöyle yapalım o halde. ben şu anda çok yoğunum. hastalara söz verdiğim ilaçları yetiştirmeye çalışıyorum. ancak böyle bir ilaç yaptığımızı da hatırlamıyorum işin doğrusu. ilk sakin zamanımda bu işlevde kullanılan formül neymiş diye eski defterlere bakacağım sizin için. telefonunuzu alayım, aradığımda konuşalım olur mu, ne yapabiliriz ne yapamayız...
-benim o ilacı, bugün almam lazım.
-neden bugün?
-hanım kızım, inan ki kendim için değil, kocam “ilacı almadan sakın eve gelme! ” dedi.
aynur uluç